اگر کسے بکنت نیکی خطا نیست

اگر کسے بکنت نیکی خطا نیست*

اے چار روچی جہانء ھچ وفا نیست*

غریبی کن امیران اھتبار نیست*

فقیر ؤ بزگان دراھین دواء نیست*

خواب گاندو

خواب گاندو

عبدالواحد
برهانی

بچه ها را از اتاق بیرون کردم ودر را بستم ، تا در خلوت بنشینم و چیزی بنویسم. البته این بار ، نه در بارهء وحوش؛ بلکه با اجازهء وحوش ، درباره ی خود مان : آدم ها.
داخل اتاق گرم شد ؛ و عرق کردم. و ناچار در را باز کردم، تا هوا آزاد باشد؛ که دختر کوچکم دوید تو؛ و به سرعت به طرف تلویزیون رفت. داد زدم : « بابا ترا به خدا ، بگذارید ساعتی سرم خلوت... ..آها..!..بگذار باشد...بگذار باشد...بله ...خودم بودم که خوشحال شدم از روشن شدن تلویزیون.صفحه ی تلویزیون پر شده بود از حرکت یک سوسمار بزرگ. و من هم که عاشق « راز بقا » و« حرکت » ام! یک لحظه در سایه روشن حس و نگاه ، دخترک معصومم را دیدم که بـُق کرده به حالت قهر ، از اتاق خارج شد. و سوسمار، با آن غرور زیبایش، پشت به من، روی ماسه های نرم می چمید.