مَنّاں تئے چمّاں (شعر بلوچی )

مَنّاں تئے چمّاں من هچی نیاں

گون دلین دیدگ ءَ من ءَ گند

اعتراف می کنم که در مقابل دیدگانت چیزی نیستم

با چشم دل مرا بنگر

نا زءَ مرایان یلدی دگه

بیا ساهتی اداں نند

ناز و کرشمه هایت را رها کن

و بیا ساعتی در کنار من بنشین

نامهرمیں وهدی مں نیاں

تو منی جندی مں تئی جند

من با تو نا محرم نیستم دارم

و تو از وجود من و من از وجود توام

زات ءُ زریات ءِ گپ ءَ مکں

مہ کں لاشار وَت ءَ منءَ رِند

از ذات و طبقات خانوادگی سخن مگو

خود را لاشاری و مرا رند نخوان

دستءَ بِدی دستءَ رهگوزی

دروگیں راهدارءُ رَهبَندءَ سِند

دستت را بسپار به رهگذر

و تمام ریسمان های دروغین را پاره کن

شاعر : استاد دینارزئی

آخرین بار/تاج محمد طائر-ترجمه:عبدالواحد برهانی

 

آخرین بار/تاج محمد طائر-ترجمه:عبدالواحد برهانی

-کارگاه داستان بلوچ :می دانم دلت به حال شوهرت می سوزد.ولی خودت هم کمی فکرکن؛ببین،از قبل هم بدهکاری؛پول قبلی را هنوز نیاورده ای،آنوقت بازهم آمده ای و ادری التماس می کنی،که فقط یک پُری؟خب،دلت به حال من هم کمی بسوزد!

امام بخش با بیزاری حرفش را زد و نگاهش را از زربانو گرفت و به بیرون انداخت.