نوجوانان بلوچ چگونه حقارت را تجربه می کنند

نوجوانان بلوچ چگونه حقارت را تجربه می کنند

( نگاهی به کودکان کار بلوچ)

امان الله تمنده رو

هفته گذشته برای ارائه درخواست ویزای تحصیلی از کنسولگری هندوستان در هرمزگان ، سفری ازایرانشهر به بندرعباس داشتم.داخل اتوبوس پر بود از کارگرانی که پس از تعطیلات دو روزه تاسوا و عاشورا به محل کارهایشان در مناطق جنوبی کشور باز می گشتند.اتوبوس ساعت سه و نیم صبح به مقصد رسید و من تا رسیدن صبح و وقت نماز در قهوه خانه ای در محوطه ترمینال برای گریز ار سرما مشغول نوشیدن استکان چایی شدم .در همین حین متوجه کودکان ده ، دوازده ساله و نوجوانان بلوچی شدم که در ترمینال و اطراف قهوه خانه پرسه میزدند.اغلب آنان دارای چهره هایی نحیف و تکیده و صورتهای آفتاب سوخته داشتند.اغلبشان لباسهای چروکیده و مندرس به تن و دمپایی های کهنه و زهوار در رفته به پا داشتند.

دریغ است بلوچستان افغانستان شود. قسمت دوم

دریغ است بلوچستان افغانستان شود. قسمت دوم

به قلم: رازگو بلوچ

مخملباف در کتاب کوچک جیبی اش که حاصل اقامتش در افغانستان در خلال ساختن فیلم سفر قندهار است از نقل خاطره ای آغاز می کند با این نتیجه گیری که مردم یک کشور آسیایی مانند کره هم نام افغانستان را چندان نشنیده اند. و اضافه می کند که البته مردم خاورمیانه و اروپا و آمریکا خوب می شناشندش اما با چه تصویر ذهنی ای؟! تصویر ذهنی یک کشور ویران و درگیر جدال خارجی و داخلی دائمی؛ مواد مخدر، افراطیون اسلامگرایی چون طالبان. و سپس می پرسد چرا چنین نباید کشوری فراموش شود برای دنیایی که اسم و رسم را در صلح و ثبات، توریسم و تجارت می دانند.