بررسی تبعیض میان قوم بلوچ و سیستانی

 

بررسی تبعیض میان قوم بلوچ و سیستانی  

نوهان

قوم بلوچ و سیستانی که از قدیمی ترین اقوام ایرانی بوده، در جنوب شرقی ایران ،در استان سیستان و بلوچستان ساکن می باشند این دو قوم در طول سالیان دراز تاریخ ایران در کنار یکدیگر زندگی کرده اند و شواهد نشان دهنده این امر است که این دو قوم معمولاً با هم یک رابطه مسالمت آمیز داشته اند. اما در سالهای اخیر رابطه دوستانه بین این دو قوم، به یک رابطه خصمانه تبدیل شده است. پس از انقلاب اسلامی و حاکمیت دیدگاه مذهبی در کشور ایران با تأکید بر تشیع ،سیستانی ها با توجه به اینکه نسبت به بلوچها از نظر مذهبی با مجموعه حاکمیت یکسان بودند به عنوان با زوی اجرایی دولت مرکزی در کل استان مورد توجه واقع شدند و دولت از یک دیدگاه حمایتی نسبت به سیستانی ها برخوردار شد.

در قبل از انقلاب دولت مرکزی با استفاده از نفوذ و قدرت سردارها همچنین واگذاری قدرت و اختیارات به آنها به اجرای سیاست های خود در این منطقه می پرداخت که با این روش کمترین سطح تنش در منطقه بلوچستان رخ داد. اما امروزه با به هم خوردن آن نظام طایفه ای و حضور سیستانی ها در مجموعه دستگاههای اجرایی استان این امر خود باعث بوجود آمدن تنش در منطقه سیستان و بلوچستان شده است. سیاست دولت مرکزی در زمینه مدیریت در استان، بر کاهش سطح همگرایی بلوچها نسبت به دولت مرکزی تأثیر بسزایی داشته و همچنین رابطه بین بلوچها و سیستانیها را نیز به یک رابطه بحرانی و خصمانه تبدیل کرده است.

طبق یک تحقیق توزیع آماری مدیریت در استان در یک بررسی آماری از بین 4615 نفر از مسئولین در شش سطح مدیریتی (رئیس ، مشاور ، مدیر کل ، سرپرست ، مدیر ، معاون) با توجه به محل تولد این مسئولین مشخص شد حدود 80% درصد از کل مسئولین متولد استان سیستان و بلوچستان بوده اند و 20% درصد باقیمانده از تعداد مسئولین متولد خارج ازاستان می باشند. همچنین از 3815 مسئول متولد استان ، سیستانیها با 17 درصد جمعیت، نیمی از کل مسئولیتها را دارا می باشند و 83 % بقیه استان حدودنیم دیگر مسئولیتها را بر عهده دارند. نکته جالب اینکه ایرانشهر با 11% جمعیت استان حدود 16.5% از کل مسئولیتها را به خود اختصاص داده است.(معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی رئیس جمهور،دفترآمار،1388) همچنین در یک بررسی در خصوص محل تولد 31 مدیر کل استان سیستان و بلوچستان مشخص شد حدود 67% مدیران کل یعنی 21 نفر بومی بوده و بقیه با محل تولد خارج از استان سیستان و بلوچستان بوده اند همچنین مشخص شد که اکثر مدیران کل تقریبا از استان های همجوار بخصوص خراسان جنوبی و رضوی بوده اند. از میان این 21 مدیر کل، که محل تولدشان استان سیستان و بلوچستان بوده است باز هم حدود 50% در صد از مدیر کل ها متولد زابل هستند. (معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی رئیس جمهور،دفتر آمار،1388) درتحلیل گزارشی در رابطه با استان سیستان بلوچستان که بر اساس اطلاعات دریافتی از 41 دستگاه اجرایی استان تعداد 4639 نفر نیروی انسانی در طول برنامه سوم توسعه (83-1379 )جذب دستگاههای اجرایی استان گردیده اند. بررسی کارکنان از جهت بومی یا غیر بومی بودن نیز نشان می دهد که از صد درصد نیروهای مزبور، 51.2 درصد بومی و48.8 درصد غیر بومی می باشند، لازم به ذکر است که بدون در نظر گرفتن نیروههای جذب شده سازمان آموزش وپرورش استان این میزان در مورد نیروههای بومی 66.2 درصد ودر مورد نیروههای غیر بومی 34.8 درصد است.( نیروی انسانی جذب شده در طول برنامه سوم توسعه (83-1379 )، از مجموع 16 استاندار یا سرپرست استانداری فقط دو استاندار بومی استان بوده و بقیه غیر بومی می باشند که با توجه به یافته های میدانی وجود مسئولین غیر بومی برای استان در سطوح مدیریتی بالا بخصوص درنهادهای امنیتی و انتظامی بیشتراز مسئولین بومی بوده است.( پورتال استانداری سیستان وبلوچستان)

با توجه به داده های آماری توزیع مدیران در استان مشخص شد که دولت تقریباً در مورد مدیریتهای استان بین دو قوم سیستانی و بلوچ تبعیض قائل شده است.

بررسی و مقایسه آماری در دوشهرستان زابل و ایرانشهر؛ زابل به عنوان نماینده یک شهر سیستانی نشین و ایرانشهر به عنوان یک شهر تقریباً بلوچ نشین، نشان داد که بین این دوشهرستان از لحاظ تخصیص امکانات مانند آب، برق ،گاز ،تلفن ، خدمات اداری ،آموزشی،درمانی ،شهری ،قضایی ،اجتماعی با توجه به درصد جمعیت آنها تفاوت زیادی وجود ندارد. همچنین در دو شاخص تخصیص بودجه و سرمایه گذاری در این دو شهرستان نیز اختلاف زیادی به چشم نمی خورد. اما دربحث مدیریتی استان تفاوتها فاحش است و اکثر مدیریتها بخصوص در سطح میانی استان در اختیار سیستانی ها می باشد. همچنین در خصوص آموزش عالی و تحصیلات تکمیلی در زابل نسبت به ایرانشهر تفاوت زیادی وجود دارد.

پیشنهادات جهت رفع تبعیض:

1– تغییر نگاه دولت مرکزی در امر مدیریت های استان و انجام تعدیل در بکارگیری مدیران از دو قوم بلوچ و سیستانی.

2- تلاش دولت مرکزی برای تغییر مسیر توجه مذهبی بلوچها از خارج کشور به داخل.

3- توسعه متعادل آموزش عالی در مناطق مختلف استان.

4- انتصاب استانداران و مدیران ادارات و نهادهای حساس استان از بین افراد معتدل، عالم و با تجربه و از خارج از استان سیستان و بلوچستان و استانهای همجوار آن.

5-تقویت حس شهروندی ایرانی در منطقه بلوچستان از طریق توسعه سطح مشارکت و معاشرت ملی و ایجاد فضای اعتماد ملی.

http://nohan.persianblog.ir/post/11/