زنان بلوچ بارها به خیابان آمده اند تا علیه ربوده شدن و مرگ های مشکوک مردان این قوم، اعتراض کنند
در ایالت بلوچستان پاکستان وقتی از خانه بیرون شوید، خطر اینکه سالم برنگردید، زیاد است.
این ایالت که در غرب با ایران و در شمال با افغانستان مرز مشترک دارد، چند سال است در آتش درگیری‌های فرقه‌ای می‌سوزد.
در بلوچستان، بزرگترین ایالت پاکستان که ۴۴ درصد قلمرو این کشور را تشکیل می دهد، اقوام مختلفی زندگی می‌کنند که به‌نام‌های مختلف قربانی خشونت‌ها شده‌اند.
دولت پاکستان با شورش جدایی‌طلبان بلوچ رو‌برو است و صدها مامور اطلاعاتی خود را برای سرکوب این شورش در کویته مرکز بلوچستان مستقر کرده و به خبرنگاران خارجی اجازه سفر به کویته را، به راحتی نمی‌دهد.
اما وقتی به عنوان خبرنگار به این شهر سفر کنی، فضای سنگین و توام با رعب و ترس آن را بزودی احساس می کنی.
پس از جستجو و تحقیق متوجه می شوی که مرگ های مشکوک و ناگهانی در دست کم دو سه سال گذشته خانواده های زیادی را به عزا نشانده و چشم های زیادی را برای باز گشت عزیزان گم شده شان به انتظار گذاشته است.
انتظار خانواده جلیل ریگی، از سیاستمداران محلی بلوچ پس از حدود سه سال هنگامی پایان یافت که جسد او در منطقه پنج گور در نزدیکی مرز با ایران پیدا شد.
به گفته اعضای خانواده اش، سه سال پیش ماموران سازمان اطلاعات پاکستان (آی.اس.آی) جلیل را از خانه‌اش در منطقه "کیچی بیگ، سریاب" در شهر کویته با خود بردند.
چهل روز پیش اما جسد شکنجه شده او از منطقه "پنچ‌گور" در نزدیکی مرز با ایران پیدا شد. او را متهم به مخالفت با نظام کرده بودند.
زنان محله برای گرامیداشت از چهلمین روز مرگ جلیل گردهم‌آمده‌اند. جلیل ۳۴ ساله یک پسر کوچک و همچنین زن جوانش را بی‌سرپرست گذاشت.
سه سال و چهل روز است که اشک‌ها از چشمان همسر جلیل جاری است.
او که پیش از این به دلیل مسائل سنتی حاضر نبود صورتش را مرد نامحرم ببیند، اکنون به خیابان آمده تا صدای اعتراضش را به گوش جهان برساند.
او می گوید: "من از آنها می‌پرسم که گناهش چه بود؟ فقط همینقدر جواب می‌خواهم. سه سال تلاش کردیم تا ببینیمش و به ما بگویند که چه جرمی مرتکب شده. در این سه سال در به در گشتیم. دل ما تسلی داشت که گناهی نکرده شاید زنده بماند."
آی اس آی
ربوده شدن ناگهانی مردان بلوچ، زنان این قوم را به خیابان کشانده است. کسی برادر، کسی هم پدر و کسی شوهرش ناپدید شده. فعالان بلوچ ماموران دولت را پشت این آدم ربایی‌ها می‌دانند. بارها چنین گردهمایی های اعتراضی را سازماندهی کرده اند.
اعتراضی هایی که به گفته سازمان دهندگان آن تاکنون نتیجه ملموسی را در پی نداشته است.
خانواده جلیل ریگی از فعالان سیاسی بلوچ می گویند جسد او را سه سال پس از نا پدید شدنش پیدا کردند
قدیر بلوچ، از مدیران انجمن "صدای بلوچ‌های ناپدید شده" می‌گوید: "آی.اس.آی سالهاست پسران ما را می‌رباید. اما شهادت آنها از اواخر سال ۲۰۱۰ شروع شد که بچه‌های ما را شهید می‌کردند و کنار خیابان می‌انداختند.
سال ۲۰۱۰ ما ۶۳ جسد مثله شده را پیدا کردیم. در سال ۲۰۱۱ هم ۲۶۳ جسد مثله شده را در بلوچستان یافتیم. تا حالا بیش از ۳۰۰ جسد از کسانی را که ناپدید شده بودند، پیدا کردیم."
او می افزاید: "ما فهرست چهارده هزار و ۲۱۱ شهروند بلوچ که نا پدید شده اند، به دولت داده ایم ."
ارتش پاکستان هیچ وقت مسئولت ربودن بلوچها را به عهده نگرفته است. اما شورش ملی‌گرایان بلوچ که زیر نام ارتش آزادیبخش بلوچستان فعال هستند، دولت پاکستان را عصبانی کرده و دولت برای مقابله با این پیکارجویان، شهر کویته را تقریبا به شهر کاملا نظامی بدل کرده است.
عبدالمالک، عضو مجلس سنای پاکستان می‌گوید: "پاکستان یک کشور چند قومی است. تا وقتی که حق برابر برای تمام اقوام این کشور داده نشود، به جای حاکمیت سازمانهای اطلاعاتی، حاکمیت مردم تامین نشود، امنیت در بلوچستان هرگز برقرار نخواهد شد."
در شهر کویته پاکستان دولت از یک‌پارچگی اقوام حرف می‌زند. اما به نظر می‌رسد ترس از جدایی بلوچستان از بدنه پاکستان، باعث شده که حاکمان این کشور هر اقدامی را که لازم باشد برای حفظ پاکستان، انجام خواهد داد.
