غــــــــــــــــــــــــــزل

غــــــــــــــــــــــــــزل
محمد اسحاق عطاشات
کـجـے ماهــکان ، کـجـا کلـکشان ، نه دل انت ادا ، نه بدن تئی
کـدی عهدے ات کـدی عمرے ات نـون من اوں هما نه بدن تئی
مــنــی ڈیه ءِ غم چو غم ءِ هتم ادا ، درفش درفش انت چلگ ءِ
اے تــهــاری ءَ نه شــهـــازته ، مــن کــجــا کــجــا ، نه بدن تئی
دگـــه وهــدے ات ، دگــه پاسے ات ، که وفا ءِ آپ په تاسے ات
نــون بـهـا که حون په ارسے انت نه رســیــت وفــا نه بدن تئی
چـشـیـں قهر گـرنـچـیـں زمــانــگ ءَ تو نه بوج ، مُهرگیں دانگ ءَ
ادا تــرا دل انــت نـــه جــگــر مــنــی ، ادا کــهــربــا نه بدن تئی
ادا دست و آس دوئیں جس انت ادا بام چے؟ادا شپ چے انت
که نه مـنـتـه کـسے په محرمی نه تئی « عطا » ، نه بدن تئی