اکبر بارکزیی
مِـیــد و توپان
منی یکدار گار اِنت
زِر انت توپان و گوات انت هِیرّ و هار انت
تـَلاریں شَرتگاں گرند و غبار اِنت
زُرُمبشے وَجـَـگاّ و توار اِنت
زِر اِنت پمن نهار انت
منی یکدار گار انت
مناں مَستیں زر ءِ مَستیں توار انت
منی یکدار دیهانی دَپار انت
سگاری چـَؤل و گـَـوَرمانی شکار اِنت
سَروں بیهوش و سار انت
مــنــی یــکــدار گار اِنت
تهاروکی ءَ هر کـُنـڈ ءَ روان انت
گــُش ئے دنیا گوں دن ءَ دِران انت
چو جاتیگ ءَ که هپتار ءَ سوار انت
شپ انت لـُنج و تهار انت
منی یکدار گار اِنت
کـَپان انت ، تتران انت لـُڈگ ءَ انت
زر ءِ زیر ءَ روان انت بـُڈگ ءَ انت
زر ءِ زور انت که چو کبر ءَ تهار انت
بـَدیں مرک ءِ ودار انت
منی یکدار گار اِنت
گـَـل انت پاگاس و دیهاں دیم تهاریں
هــَـڑکـّه و شـُدیگ ، مردم شکاریں
چالیشاں مرچی هامین انت بهار انت
په من دنیا تهار انت
منی یکدار گار اِنت
په من رهچار انت دیبانی گیاب ءِ
گـل و پر کیپیں ورنایی تیاب ءِ
بدن بے زند و ساهوں بـَڈ و بار انت
بلے زردوں شزار انت
منی یکدار گار اِنت
اے شَرتگ مئے ته لرزیننت پاداں
دل ءِ آهر وتی گِندیت مراداں
اگں مرچی نپس تَنک و شدار انت
دیار و بے دیار انت
منی یکدار گار اِنت